Η εννοιες ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ και ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

Ο ύψιστος στόχος της προσευχής και του διαλογισμού είναι η επαφή με το δικό μας Πνεύμα (του οποίου δεν έχουμε συνειδητοτητα),     είναι η επαφή μας με το Θείο, το Θεό.

Πρόκειται όμως για δυο διαφορετικές τεχνικές,  δυο πράξεις.

Ο άνθρωπος  κατά την πράξη του διαλογισμού, προβάλλει  τη συνειδητότητα του προς τα ανώτερα επίπεδα,  ανώτερους  Κόσμους,  φτάνοντας  κάποτε σε επαφή με το Θείο.

Αυτός που προσεύχεται  κάνει την αντίστροφη πράξη. 
  Έλκει το Θείο προς τον εσωτερικό του κόσμο, αντί να προβάλλει τη συνειδητότητα προς τα έξω.

Πραγματικά  εσωτερικός και εξωτερικός  κόσμος δεν υπάρχει  όταν αποκτάται  συνείδηση  όλων των επίπεδων του ανθρώπου-κόσμου. 
Χρησιμοποιούνται εδώ οι έννοιες  βάση την αντίληψη, την συνείδηση ενός μέσου ανθρώπου.

Ο ένας δρόμος (διαλογισμός) οδηγεί στην έξω από εμάς αντίληψη των διαφόρων επίπεδων και αοράτων κόσμων.
 Παρατηρώντας, μελετάμε το σύμπαν και εφαρμόζουμε το Νόμο της Αναλογίας στον ίδιο μας τον εαυτό.

Θα μπορούσαμε να δώσουμε στη διεργασία αυτή τον όρο του ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ.

Ο άλλος δρόμος ( προσευχή) μας αναγκάζει  να στραφούμε  προς τον εσωτερικό μας κόσμο και να αναζητήσουμε  εκεί την αλήθεια.
 Πάλι με το Νόμο στης αναλογίας  παρατηρούμε το Θείο κομματι μέσα μας που αντιστοιχεί στους αόρατους κόσμους και επίπεδα .

Είναι ένας δρόμος δυσκολότερος, υποκειμενικότερος  αλλά ταχύτερος. 
 Είναι ο δρόμος του ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΥ.

Μεγάλη  παράδοση σε αυτό το δρόμο, που βασίζεται στη προσευχή και στη λατρεία του Θεού, χάραξαν ο μονοθεϊσμός των εβραίων, ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός.

 Οι  μυστικοί Άγιοι  των εκκλησιών τους, τοποθετούν το τέλος της ερευνητικής τους εμπειρίας σε ένα άυλο Φως που έρχεται στην αντίληψη τους μετά από μεγάλη κάθαρση του νου και ιδιαίτερα της καρδιάς.

Ειρήνη σε όλους!